Prolog cz. 2

Siedziałem sobie spokojnie na lekcji kiedy do klasy weszła ona. Chuda brunetka z dużymi brązowymi oczami, które były lekko podkrążone i napuchnięte. Wiedziałem, że musiała przepłakać całą noc by uzyskać „taki efekt”. Była smutna. Wyginała palce i patrzyła się ciągle w podłogę. Naprawdę nie wiem czemu, ale coś ukuło mnie wtedy w klatce piersiowej.

Ej, chłopie, ogarnij się to tylko zwykła laska. Nie pierwsza nie ostatnia. I do tego beksa. – odezwał się mój wewnętrzny głos. Próbowałem tak myśleć, naprawdę, ale to nie dawało mi spokoju. Ona była taka bezbronna. Wtedy wiedziałem już, że chcę jej pomóc, chcę by czuła się wyjątkowa i bezpieczna. Chcę tego, tak kurewsko mocno.

Dziewczyna stała na środku klasy koło Madnera, naszego wychowawcy, który, nawiasem mówiąc, był okropnym kutasem.

- Dzieciaki, to jest Vivian Daniels. Przyjechała do nas z Irlandii. Powitajcie ją miło, albo no nie wiem, cokolwiek. – oznajmił i lekko popchnął dziewczynę w stronę wolnej, pierwszej ławki.

Vivian.

W tej dziewczynie było coś innego, pięknego.  Na pierwszy rzut oka mogłem zauważyć, że wiele różni ją od reszty dziewczyn z mojej klasy. Po pierwsze i najważniejsze na jej wspaniałej twarzy nie było tony makijażu. Jej włosy były naturalne, co mi bardzo odpowiadało, bo jest JEDYNĄ brunetką w tej sali. Obserwowałem jej każdy, nawet najmniejszy ruch.

Zachowujesz się jak pedofil, pojebie.

Zamknij się, okej?

Jejku, ja tylko stwierdzam fakty a ty już bulwers…

Ughhh!

Wtedy wiedziałem jedno. Vivian Daniels musi być moja. W końcu jestem Calum Hood, dla mnie nie ma rzeczy niemożliwych. 

Będziesz moja, kochanie.